مهار بيابان‌زايي

    رییس سازمان حفاظت محیط ایران در کابینه یازدهم، هم باید یک سلسله ویژگی‌ها داشته باشد تا سازمانش را به جایگاهی که باید برساند و هم آن که بری از گروهی از ویژگی‌ها باشد تا سبب دور ماندن آن سازمان از مردم نگردد ...

    ساعت 15 امروز، به مناسبت جشن تیرگان و با همت انجمن‌های دوستدار دماوند سرفراز، مطابق رسم 8 سال گذشته، بزرگترین اجتماع طرفداران محیط زیست و دوستداران دماوند در محل دانشگاه پیام نور شهر رینه برگزار می‌شود. در این مراسم، استاد اسماعیل کهرم و نگارنده سخنرانی خواهند داشت. افزون بر آن، بیانیه مطالبات محیط زیستی برخی از تشکل‌های مردم‌نهاد از رییس جمهور منتخب قرائت شده و از فعال‌ترین چهره محیط زیست ایران در سال گذشته تقدیر به عمل می‌آید.

     در سخنرانی امروزم با عنوان: راز محبوبیت دماوند در نزد ایرانیان چیست؟

    دیروز - 11 تیر 1392 - یک روز بزرگ و فراموش نشدنی، نه فقط برای علی جامیشی، محیط بان دربند پارک ملی بمو بود و نه حتا روزی غرورانگیز و شاد برای فعالان محیط زیست در استان فارس؛ که روزی بیادماندنی و امیدبخش بود برای همه‌ی ایرانیانی که هنوز از شنیدن خبر بخشش ناامید نشده‌اند ...

    در این باره یادداشتی را در خبر آن لاین منتشر کرده ام که می‌توانید در وبلاگ نخبگان مطالعه کرده و با آرزوی نگارنده همراه باشید که به زودی خبرهای خوشی هم از دیگر استان‌های  زاگرس نشین، چون چهارمحال و بختیاری و کهکیلویه و بویراحمد به گوش رسد ...

    آمین.

درج نظر

    در آستانه آغاز به کار دولت یازدهم، موج و شور و هیجان و امید فراوانی در بین نمایندگان جوامع مدنی و تشکل‌های تخصصی و مردم‌نهاد بوجود آمده تا به سهم خویش هم مطالبات‌شان را به گوش حسن روحانی و تیم مشاورین‌شان در کابینه تدبیر و امید برسانند و هم گزینه‌های خود را در پی فراخوان ایشان به جمع‌آوری نظرات همه‌ی گرایش‌های فکری و تخصصی موجود در باره بهترین و مناسب‌ترین گزینه در تکمیل افراد کابینه یازدهم ارایه دهند. نگارنده هم در این روزها مرتب در نشست‌های متعدد با حضور تشکل‌ها و متخصصان گوناگون شرکت دارد که جملگی خواهان طرح مطالبات و گزینه‌های مد نظرشان در حوزه محیط زیست هستند.

    چنین است که اینک از شما دوستداران و فعالان و کارشناسان حوزه محیط زیست هم می‌خواهم تا از بین 9 گزینه مندرج در این نظرسنجی – که به ترتیب حروف الفبا مرتب شده‌اند - فرد شماره یک ساختمان پردیسان را انتخاب کنید. البته اگر هیچیک از این افراد مد نظرتان نیستند، می‌توانید با درج کامنت در زیر همین پست، فرد مورد نظرتان را معرفی فرمایید تا در نهایت، نظرات در اختیار تیم مشاوران رییس جمهور منتخب قرار گیرد.

    به امید آغاز فصلی نو و پرنشاط در حوزه زیست بوم ایران.

درج نظر

    و سرانجام، پنجم تیرماه 1392 فرا رسید و دوستداران محیط زیست در ایران نشان دادند که باغ گیاه‌شناسی نوشهر را همانقدر دوست دارند که مردم ترکیه، پارک گزی را ...

    یادداشتم را در این باره در خبرآن لاین با عنوان: «عکسی که باید به آن افتخار کرد» بخوانید تا دریابید که چرا پنجم تیرماه 1392 را نباید هرگز از یاد ببریم و چرا اینک باید جشن بازگشت "امید" به اردوگاه فعالان محیط زیست در ایران را جشن گرفت ...

    سپاس از آن همه شور، حمایت، همراهی و سلحشوری کم‌نظیر در دفاع از مجموعه‌ای که حیثیت پژوهشگران منابع طبیعی کشور است.

درج نظر

    سرانجام انتخابات یازدهم هم به پایان رسید و نتیجه‌ی آن تقریباً با سه درصد اختلاف، همان چیزی شد که فعالان محیط زیست و خوانندگان تارنمای مهار بیابان‌زایی در نظرسنجی مورد اشاره، به آن رسیده بودند ...

    در پاسخ به این پرسش، تازه‌ترین یادداشتم را در خبرآن لاین بخوانید و اگر هنوز تصمیم نگرفته‌اید که رأی دهید، امیدوارم تا ساعتی دیگر به نفع صندوق‌های رأی از منزل خارج شده و با امید به ساختن ایرانی آباد با مردمان و زیستمندانی شاد، نه تنها خود رأی دهید، بلکه بکوشید تا آنهایی که هنوز در اطراف‌تان می‌شناسید که تردید دارند را هم مجاب به رأی دادن کنید.

    متشکرم.

درج نظر

    این پرسشی است که این روزها بسیار تکرار می‌شود و در برابرش قرار می‌گیرم و می‌گیرید! نه؟

     همان طور که خوانندگان عزیز مهار بیابان‌زایی می‌دانند، از سوم خرداد 1392، یک نظرسنجی را بر روی تارنمایم قرار داده و پرسیده بودم که انتخاب کدامیک از 8 مرد داوطلب ورود به ساختمان پاستور را به نفع محیط زیست ایران می‌دانید. 

    اینک با اعلام انصراف آقایان غلامعلی حداد عادل (که با کسب  16 رأی -3.1 درصد آرا- از مجموع 503 نفری که در این نظرسنجی شرکت کرده بودند، مقام هشتم را بدست آورده بود) و محمّدرضا عارف که با 148 رأی (29.4 درصد)، امید شماره یک  خوانندگان مهار بیابان‌زایی به شمار می‌آمدند؛ مجبور شدم تا نظرسنجی را با حذف دو فرد یاد شده ادامه دهم.

درج نظر

    علی اکبر کاظمینی را بسیاری از فعالان محیط زیست، حتا آنهایی که تاکنون گذرشان به دیار ارژن و پریشان هم نیافتاده است، به خوبی می‌شناسند. مرد سختکوش و انسان شریفی که همه‌ی وقت و سرمایه علمی، مالی و معنوی خود را برای حفظ طبیعتی که دوست دارد، سالهاست که هزینه کرده و می‌کند. کاظمینی در همه‌ی این چند سالی که روزگار دریاچه زیبای فامور، پریشان شده بود، خود پریشان بود؛ تو گویی انگار نبض زندگی و پوم تاک ضربان قلبش را با پوم تاک دریاچه و تالابی تنظیم کرده که تداوم حیاتش به معنی تداوم حیات در دیار دوست داشتنی کازرون است. از او بارها خواسته بودم تا خود را در معرض قضاوت مردم قرار داده و برای افزایش وزن ملاحظات محیط زیستی از انتخابات شوراهای شهر شروع کند. خوشبختانه ایشان، درخواست محمّد درویش و بسیاری از فعالان و طرفداران محیط زیست در کازرون را سرانجام پذیرفت و اینک خبردار شده‌ام در انتخابات شورای اسلامی، خود را در معرض انتخاب و قضاوت شهروندان سبزاندیش کازرونی قرار داده است ...

    چند روز بیشتر تا برگزاری یکی از مهم‌ترین و در عین حال، پیچیده‌ترین انتخابات تاریخ حیات جمهوری اسلامی ایران باقی نمانده است؛ انتخاباتی که نگارنده در واپسین روزهای سال کهنه، آرزو کرده بود که در آن شاهد افزایش سهم جستارها و نقدهای محیط زیستی از زبان داوطلبین ورود به ساختمان پاستور باشد. آرزویی که البته تا این لحظه هم در مقایسه با 10 دوره‌ی قبلی تحقق یافته است و تقریباً همه‌ی هشت کاندیدا در سخنان یا برنامه‌های خود، اشاره‌هایی مختصر یا مفصل به ملاحظات و موازین محیط زیستی دولت متبوع‌شان داشته‌اند. اوج آن شاید در همین مناظره سوم و ماجرای ریزگردها بود که منجر به بروز چالشی جدی بین محمّدرضا عارف و غلامعلی حداد عادل هم شد. با این وجود به عنوان یک فعال و متخصص محیط زیست باید اذعان کرد که هرگز سطح جستارهای محیط زیستی ارایه شده در بین 8 مرد داوطلب سکونت در ساختمان پاستور، اغناءکننده نبوده است و در حقیقت آنچه رخداده با آنچه که باید رخ می‌داد، هنوز تفاوتی معنادار دارد ...

    نگاه کنید به قاب زیبایی که حسین اسماعیلی، عکاس خوش ذوق خبرگزاری مهر برای ما انتخاب کرده و لذت ببرید از زندگی در سرزمینی که نامش ایران است و به رغم همه‌ی زخم‌ها و دشواری‌هایی که می‌دانید و می‌دانیم که بر آن تحمیل شده، مردمانی دارد که مترصد یافتن بهانه‌ای برای پایکوبی هستند ...

    در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، از بین نزدیک به هفتصد داوطلبی که ثبت نام کرده بودند، سرانجام 8 نفر از صافی شورای نگهبان گذر کرده و از امروز - سوم خرداد 1392 - رسماً مبارزات انتخاباتی خود را برای ورود به ساختمان پاستور آغاز کردند. به همین دلیل، نظرسنجی قبلی را تصحیح کرده و شما می‌توانید به ستون سمت چپ تارنمای قدیمی‌ام در اینجا سری زده و اعلام کنید که به نظر شما، با انتخاب کدامیک از این هشت نفر، ممکن است آلام طبیعت ایران کاسته شده و یا آسیب وارده به آن کمتر باشد ...

    تاریخ طبیعت ایران روزهای تلخ، ناامیدکننده و سیاه کم ندارد؛ هرچند که البته درکنارش نباید کتمان کرد که روزهای سپید، امیدوارکننده و انرژی‌بخش هم داشته است که اگر نبود، شاید دیگر رمقی هم نبود برای ادامه‌ی کار! بود؟

    در تازه ترین یادداشتم در خبرآن لاین با عنوان: این دیگر نامش تیر خلاص است! نیست؟ کوشیده‌ام تا به جدیدترین و شاید خطرناک‌ترین مصوبه‌ای بپردازم که نامش الحاقیه شماره 63 در بودجه سال 1392 است و در صورتی که توسط شورای نگهبان وتو نشود، ممکن است همه‌ی ملاحظات منابع طبیعی و محیط زیست در شبکه‌ی قانونگذاری کشور وتو شود!

درج نظر

    حرکت جوانمردانه امید عباسی، روز گذشته با اهدای کلیه و کبد از کالبد بی جانش، کامل شد تا اسطوره‌ای به اسطوره‌های پرشمار وطن افزوده شده و از این که در این بوم و بر می‌زییم؛ در کنار چنین انسان‌های شریفی، بیش از پیش به خود ببالیم و با افتخار ایرانی بودن‌مان را به رخ بکشیم ...

    دامنه‌های جنوبی البرز در جایی که دیواره‌های شمالی بزرگترین منزل کشور در پایتخت ایران را سامان داده‌اند، روزگار خوشی ندارند ... این را البته همه می‌دانند؛ چرا که روزگاری طولانی است که فشار بیش از حد دام، تغییر شتابان کاربری، پیدایش قارچ گونه‌ی برج‌های عجیب و غریب، فعالیت‌های معدنی، مسیرهای پرتردد راهپیمایی‌های گروهی و انباشت زباله، پیدایش مراکز قد و نیم قد فروش مواد غذایی و سرانجام به هم خوردن نظام آب‌شناختی و پیکرشناسی آبراهه‌ها و رودخانه‌ها از جمله دلایلی است که سبب شده تا لمس بوی واقعی طبیعت البرز در دامنه‌های شمالی پایتخت، هر روز نامحتمل‌تر از روز قبل شود ...

     دوست و همکار دانشمندم، دکتر محمّد متینی زاده که سالهاست در کسوت یک پژوهش‌گر تمام عیار می‌کوشد تا بر ماندگاری رویشگاه‌های جنگلی وطن بیافزاید؛ اخیراً دست به کاری بزرگ زده و مجموعه‌ای از اشعار – اغلب – محیط زیستی‌اش را هم در قالب کتابی با عنوان: «بی خبرتر از یک رؤیا» منتشر کرده است ...

    و سرانجام در پی یک رقابت نفس‌گیر – به قول پرتال برگزارکننده مسابقه انتخاب بهترین فعالان آن لاین جهان – مهار بیابان‌زایی توانست عنوان محبوب‌ترین تارنما را در بین 14 کاندیدای اجلاس جهانی رسانه‌ها کسب کند ...

    زمانی که در 23 فروردین 1392، خبر حضور تارنمای مهار بیابان‌زایی را به عنوان یکی از 14 کاندیدای راه یافته به مرحله نهایی احراز بهترین وبلاگ سال از منظر هیأت داوران اجلاس جهانی رسانه‌ها اعلام کردم، 9 روز از آغاز رأی دهی می‌گذشت و از مجموع 32796 رأی، مهار بیابان‌زایی با کسب 9 درصد آرا، در مقام چهارم بود ...

    مطابق رسم اردیبهشت در این سال‌ها، مردمان نیک نهاد و سبزاندیش فراوانی امروز – ششم اردیبهشت 1392 - هم به دعوت مصطفی خوشنویس عزیز لبیک گفته و خود را به سیراچال رساندند ...   

    خوشحالم در زمینی زندگی می‌کنم که در گوشه‌ای از آن، ایوان فرناندز آنایا هم زندگی می‌کند؛ یک ورزشکار اسپانیایی، یک دونده استقامت که نشان داد: استقامت واقعی، پیروز شدن در برابر هوس پیروزی به هر قیمتی است. او در جریان یک مسابقه دو که در سال گذشته برگزار شد، دست به اقدامی عجیب زد و کاری کرد که قهرمان نشود تا قهرمان بماند ...

    ماجرا از این قرار بود که در لحظات پایانی مسابقه، ناگهان دریافت که رقیب دونده‌اش از کنیا که مدال برنز المپیک لندن را هم در کارنامه افتخارات خود دارد،  از سرعت گام‌هایش کاسته و تصور کرده که مسابقه به پایان رسیده و او قهرمان شده است. فرناندز که متوجه این اشتباه دونده کنیایی می‌شود، به جای آن که از این فرصت استفاده کرده و او را جا نهاده و به خط پایان برسد، همان طور که در عکس می‌بینید از رقیبش می‌خواهد تا به دویدن ادامه دهد و با علامت دست نشانش می‌دهد که هنوز خط پایان را رد نکرده است و بدین‌ترتیب آن دونده کنیایی برنده مدال طلا می‌شود!

    او می‌گوید: از این کار خوشحال است و فکر می‌کند که کمک کرده تا حق به حق دار برسد ...

    آیا شما با نظر من موافق نبوده و اینک بیشتر از چند لحظه‌ی پیش شادمان نیستید که انسان نامیده می‌شوید؟ هم نوع فرناندز بزرگ ...

درج نظر

    از هیجدهم بهمن 1391 (ششم فوریه 2013) در جریان فراخوان نهمین دوره مسابقات بین‌المللی انتخاب بهترین فعالان آن لاین جهان، متجاوز از 5584 وبلاگ، پروژه، وبسایت و شخصیت حقیقی توسط مردم سراسر دنیا در یک دوره زمانی یک ماهه انتخاب شدند. آنگاه هیأت داوران این رقابت بین‌المللی، 26 روز فرصت داشتند تا از بین کاندیداها، سرانجام 364 نامزد را در 14 زبان و 34 رشته گوناگون انتخاب کرده و به مرحله نهایی هدایت کنند. در واپسین مرحله، فینالیست‌ها مجدداً در معرض قضاوت عمومی قرار می‌گیرند و تا 17 اردیبهشت‌ماه (هفتم ماه می) فرصت دارند تا رأی طرفداران خویش را جلب کنند؛ رقابتی که از چهاردهمین روز فروردین (سوم آوریل) رسماً آغاز شده است و تا این لحظه که 9 روز از شروع مرحله نهایی می‌گذرد، مجموعاً 32796 رأی به نفع نامزدها به ثبت رسیده است.

     خوشبختانه، تارنمای مهار بیابان‌زایی که اتفاقاً از دوازدهم فروردین ماه 1392، نهمین سال فعالیت خود را آغاز کرده است، توانسته یکی از 364 نامزدی باشد که مورد توجه هیأت پانزده نفره داوران قرار گرفته و به مرحله نهایی نهمین دوره این مسابقات راه پیدا کند. اینک مهار بیابان‌زایی به همراه سیزده تارنمای دیگر کاندیدای یکی از موضوعات اصلی، یعنی: جایزه اجلاس جهانی رسانه‌ها است؛ اجلاسی که قرار است بین روزهای بیست و هفتم تا بیست و نهم خرداد ماه سال جاری با عنوان: « آینده رشد در اقتصاد، ارزش‌ها و رسانه‌ها» در شهر بن جمهوری فدرال آلمان برگزار شود.

    رقبای مهار بیابان‌زایی از کشورهای اسپانیا، روسیه، فرانسه، پرتغال، بنگلادش، چین، اوکرائین، عربستان سعودی، ترکیه، انگلستان، اندونزی، آلمان و هند هستند و همان طور که ملاحظه می‌کنید، طیف بالقوه‌ی مخاطبانی که می‌توانند به مهار بیابان‌زایی رأی دهند، یعنی فارسی‌زبان‌ها؛ به مراتب شمارشان از اغلب کشورها و زبان‌های شرکت کننده در این رقابت کمتر است. با این وجود، خبر خوب این است که هم‌اکنون، مهار بیابان‌زایی با کسب 9 درصد مجموع آرا، در رتبه‌ی چهارم، پس از اسپانیا، روسیه و فرانسه قرار گرفته است؛ آن هم در شرایطی که هنوز اغلب مخاطبان این تارنما در داخل کشور چون نگارنده از ماجرا خبردار نبودند و برای کسب موفقیت آن عملاً تلاشی نکرده‌اند!

    چنین است که بنا به درخواست شمار قابل توجهی از دوستان عزیز و بزرگوارم که این موضوع را به من خبر دادند، تصمیم گرفتم تا ضمن اطلاع رسانی آن، شرایطی فراهم آورم که موقعیت تنها تارنمای ایرانی کاندید در این رشته، بهبود یابد.

    پس با مراجعه به این صفحه، در مسابقه شرکت کرده و از مهار بیابان‌زایی حمایت کنید، همانگونه که در سال 2009 چنین کردید و در آن سال هم این تارنما را به مقام سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان نایل کردید.

    گفتنی آن که مطابق مقررات این رقابت جهانی، هر فرد در هر 24 ساعت، می‌تواند انحصاراً در یک رشته و یک زبان به کاندیدای مورد علاقه خود رأی دهد. بنابراین هر یک از شما در طول 25 روز آینده تا پایان مهلت شرکت در مسابقه، می‌توانید 25 بار به مهار بیابان‌زایی رأی داده و بدین ترتیب بر شانس برنده شدنش بیافزایید.

    منتظر چه هستید؟ لطفاً رأی داده و از دوستان خود هم بخواهید که چنین کنند.

    سپاسگزارم.

    پی نوشت:

    ضمن قدردانی مجدد از همه‌ی خوانندگان عزیز مهار بیابان‌زایی که طی 48 ساعت گذشته، توانسته اند سهم آرای مهار بیابان‌زایی را از 9 به 18 درصد افزایش داده و رتبه این تارنما را هم یک پله ارتقا دهند؛ از آنجا که همچنان ایمیل‌ها و پیامک‌های فراوانی به دستم می‌رسد که خواستار شرح تصویری مراحل رأی دادن در این مسابقه بین‌المللی هستند، بر آن شدم تا این مراحل چهارگانه را در این نشانی به نمایش نهم. موفق باشید.

درج نظر

    چگونه می‌شود به بهاری اندیشید و نوروزی را مجسم کرد که در آن، سبز شدن دوباره‌ی طبیعت، رویش دوباره‌ی گل‌ها و پرواز و نغمه‌خوانی دوباره‌ی پرنده‌های عاشق را نتوان درک کرد؟ شاید برایتان جالب باشد که بدانید تلاش برای یافتن پاسخی بر این پرسش رؤیاپردازانه‌ی کابوس‌وار، سبب شد تا نهضت جهانی مدرن محیط زیست در بیش از نیم قرن پیش توسط بانویی به نام راشل کارسون آغاز شود. به دیگر سخن، نخستین هشدار جدی در باره‌ی رابطه‌ی بهار و نوروز با طبیعت و محیط زیست را 51 سال پیش، یک زیست شناس زن آمریکایی در جهان زنهار داد؛ زمانی که کتاب مشهورش با عنوان بهار خاموش را در سال 1962 میلادی منتشر ساخت و بدین ترتیب، تاریخ محیط زیست جهان را وارد فصلی تازه کرد که همچنان ادامه دارد. چرا که این او بود که برای اولین بار و به زبانی قابل درک و ساده به جهانیان هشدار داد: اگر رویه‌های خود را تغییر ندهند، ممکن است روزی نه چندان دور با بهاری روبرو شوند که کاملاً خاموش باشد؛ بهاری که در آن نه بتوان در کنار ترنم لغزان یک رود نشست و دمی آسایید، نه از آواز هیچ پرستویی اوج گرفت و نه از عطر شکوفه‌های بهارنارنج در هیچ پردیسی مست شد. راشل، البته دو سال پس از انتشار کتابش درگذشت و به دلیل عارضه سرطان، پیکر بی‌جانش به خاک سپرده شد، اما اثری که بر بنیان‌های فکری جوامع انسانی نهاد، به نظر نمی‌رسد که هرگز قابل دفن باشد ...

    همان طور که خوانندگان عزیز این سطور می‌دانند و پیش‌تر اطلاع رسانی کرده‌ام، به پیشنهاد برخی دوستان درصدد راه‌اندازی صندوقی با نام: «صندوق حامی طبیعت ایران» هستم. چند هفته‌ای است که به شدت درگیر راهکارهای قانونی، حقوقی و اجرایی شکل‌گیری این صندوق بوده و کوشیده‌ام تا به نحوی این صندوق پای بگیرد که هم در کمترین زمان ممکن و بدون دیوان‌سالاری‌های رایج و نفس‌گیر اداری، اجرایی گردد و هم این سرعت و تعجیل، خدای ناکرده سبب بروز لکنت‌های حقوقی و قانونی دست و پاگیر بعدی نشود ...

    در آخرین فصل سال، در زمانی که مجموع اندوخته‌های وحوش کشور هرگز در هیچ دوره‌ای از تاریخ حیات سازمان حفاظت محیط زیست در طول نیم قرن گذشته، چنین اندک و در معرض خطر نبوده است؛ از اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان چهارمحال و بختیاری خبر رسید که دو دسته گل جدید را به نام خود، هدیه به تاریخ غمبار و مظلوم حیات وحش و محیط زیست ایران کرده‌اند، آن هم بدون هیچ احساس گناه یا پریشان حالی مشهودی! نام این دو دسته گلِ به آب داده شده، یکی ثبت شکار به عنوان میراث معنوی در فرهنگ بختیاری بود که در اوایل زمستان عینیت یافت و همان موقع برخی از فعالان محیط زیست منطقه و کشور از جمله نگارنده به آن شدیداً واکنش نشان داده و اعتراض کردند. اما از آنجا که نهادهای دولتی اغلب یا صدای منتقدان خود را نمی‌شنوند و یا پیام اعتراض ملت را زمانی دریافت می‌کنند که دیگر کار از کار گذشته است! این بار هم به جای پاسخ‌دهی مناسب به این اعتراض‌ها، دومین دسته گل را هم به آب داده و شکار کبک در فرهنگ بختیاری را هم ثبت ملّی کردند! و هیچ از خود نپرسیدند که آیا برای پاسداشت دلاوری‌های مردان و زنان بختیاری، هیچ راه برازنده‌تری چون ثبت کبک کشی وجود نداشت؟

    شاید یکی از بیشترین و پرتکرارترین ترجیع‌بندهایی که اغلب در سخن بسیاری از مسئولین، نخبگان، پژوهشگران و کارشناسان حوزه محیط زیست می‌شنویم، آن است که برای دستیابی به جامعه‌ای برخوردار از محیط زیستی پویا و با نشاط، باید از کودکستان‌ها و دبستان‌ها شروع کرد. باید کوشید تا کودکان و نونهالان جامعه را، همان زمان که با واژگان و فضیلت‌هایی چون خداوند، مادر، پدر، محبت، عشق، میهن و صداقت آشنا می‌شوند و نسبت به آنها دلبستگی می‌یابند، با ارزش‌هایی چون درخت، آب، خاک، هوا، تالاب، کوهستان، بیابان، جنگل، یوزپلنگ، آهو، گوزن و ... نیز آشنا ساخت و در ضمیرشان عشق به مواهب طبیعی را چون عشق به عزیزترین عزیزان‌شان، نهادینه کرد ...

    فردا در طلوعی دیگر از طولانی‌ترین برنامه‌ی محیط زیستی تلویزیونی جام جم که تاکنون 79 قسمت آن پخش شده است، به سراغ یکی از مطرح‌ترین مستندسازان طبیعت گرای کشور می‌روم که از قضا خود، درس محیط زیست خوانده و متخصص این حوزه هم محسوب می‌شود ... 

    جمعه گذشته در بیست و هفتمین روز از بهمن 1391، به تماشای یک سمفونی کم‌نظیر در شمال ایران رفتم؛ هم‌سرایی شگفت‌انگیزی که برای برگزاری‌اش نه فقط صدور مجوزی از وزارت ارشاد اسلامی لازم نبود، بلکه بلیط فروشی هم نمی‌شد! با این وجود، آدم‌های جورواجوری را می‌توانستی ببینی که از راه‌های دور و نزدیک خود را از سپیده‌دم به آبادی سرخرود در فریدون کنار رسانده بودند تا از نزدیک شاهد این هم‌سرایی بی‌نظیر با حضور بیش از پنج هزار خواننده‌ی سپیدپوش، زیبا و رعنا باشند؛ خوانندگانی که آزادانه و بی هیچ محدودیتی با تن‌پوش طبیعی و چشمنواز خود به هنرمایی‌شان ادامه می‌دادند! ده‌ها عکاس و فیلمبردار و مستندساز هم مشغول ثبت و ضبط این لحظه‌های شورآفرین و این کارناوال خیره‌کننده از مهمانانی بودند که صدها و هزاران کیلومتر راه را از سرزمین‌های سرد و یخ زده در سیبری و روسیه مرکزی پیموده بودند تا خود را به نوار سبز و دوست‌داشتنی دریای شمال ایران برسانند ...

     روزگاری نامش پادشاه صخره ها بود ... امروز اما انگار به "قلندر" بیشتر می‌ماند تا سلطان یا پادشاه؛ قلندری که هر روز دارد از شمارش بیشتر و بیشتر هم کاسته می‌شود ... همان گونه که از شمار قلندرها و لوتی‌های زمان در دنیای آدم‌‌بزرگ‌ها هم دارد کاسته می‌شود! نمی‌شود؟

      شاهنامه فردوسی، بی‌شک یکی از گنجینه‌های ادب و اخلاق ایران و ایرانی است که محتوای ممتازش نشان از فرهنگی والا در نزد ایرانیانی دارد که بیش از هزار سال پیش در این سرزمین زیست می‌کردند ...