مهار بيابان‌زايي | دل نوشته ها

مگو این آرزو خام است!

زندگي شهد گلي است که زنبور زمانه مي مکدش، انچه مي ماند عسل خاطره ها ست.

    همیشه باورم این بوده که اگر بخواهیم و برای این خواستن، تردیدی در دل و جان خویش روا مداریم، آن رخداد فرخنده عینیت خواهد یافت و دوباره شاهد ریزش باران و چشیدن شیرینی بی مانند عسل خاطره ها خواهیم بود ...
    شاید در آن لحظه ریزش، در آن لحظه خیس شدن، ترجیح مان آن باشد که بر خلاف نصیحت چخوف، چتری هم بالای سر نگیریم تا وجودمان بیش تر از هر زمان دیگری از این باران مهر و شهد گوارای گلش خیس و معطر شود ...
    حالا در آن سوی آب ها، در جایی که هزاران کیلومتر با ما فاصله دارد، انسانی در کارزار مقابله با پدرسوخته ای به نام "مرگ" نیاز به انرژی مثبت هم نوعانش دارد ... شاید اگر از عمر فرزندش بیش از دو ماه نمی گذشت، چنین خواهشی را طرح نمی کردم؛ اما به خاطر این مهمان معصوم و تازه وارد به زمین هم که شده، گمان نبرم هیچ وجدان خردورزی به این جدایی زودرس رأی دهد ...
    یکبار دیگر هم در این خانه مجازی، از خوانندگان گرامی ام خواسته بودم تا برای او دعا کنند؛ آن بار البته جواب داد، چه دلیلی دارد که اینبار جواب نگیریم؟
    راستش من با آنچه که آن را تقدیر می نامند، میانه ای نداشته و ندارم؛ ترجیح می دهم تا جهان را چون تولستوی بزرگ، جهان تغییر بدانم تا جهان تقدیر ...
    و برای همین است که می گویم: نخستین شرط کشف اقیانوس های جدید، شهامت دوری گزیدن از ساحل آرامش است.
    به این بنفشه نگاه کنید که چگونه از دل سنگ در خانه دیده بان عزیز طبیعت بختیاری، به آفتاب سلام میدهد تا چشم بینندگانش را به نوشخندش مهمان کند ...
    وقتی این بنفشه لطیف و ترد می تواند از دل سنگ، تمام قد برخیزد، چه دلیلی دارد تا "او" چشمان پرمهر و جوانش را دوباره بر فرزند و همسر و مادرش نگشاید؟

مگو اين آرزو خام است
مگو روح بشر سرگردان و ناکام است.
اگر اين کهکشان از هم نمی‌پاشد
وگر اين آسمان در هم نمی‌ريزد
بيا تا ما فلک را سقف بشکافيم و طرحی نو در اندازيم

درج نظر

+ نوشته شده در شنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۰ ساعت 22:23 توسط محمد درویش

آیا سرزمینی که کُنام پلنگان و شیران شود ، ویران می شود؟!

گمان نبرم بتوان هموطنی را یافت که این شعر مشهور فردوسی بزرگ را دست کم یکبار نشنیده یا نخوانده باشد:
آنجا که در منظومه "رزم کاووس با شاه هاماوران" می سراید:

دریغ است ایران که ویران شود ؛ کنام پلنگان و شیران شود

    اما امشب در آخرین یادداشت مهار بیابان زایی، می خواهم به همه ی هموطنان عزیزم بگویم:
    فردوسی بزرگ اشتباه کرده است!
    سرزمینی که نتواند زیستگاهی امن برای پلنگان و شیران خود فراهم آورد؛ سرزمینی که روند فروافت کارمایه های طبیعی اش به چنان آستانه خطرناکی سقوط کرده باشد که از عهده پذیرایی از یوزپلنگ و گورخر و مرال و ... هم برنیاید؛
    آن سرزمین است که دارد آرام آرام ویران می شود و پایداری بوم شناختی (اکولوژیکی اش) را از دست می دهد؛ نه سرزمینی که همچنان کنام پلنگان و شیران باشد.
    نشانه مرگ یک سرزمین آن است که پلنگ هایش مجبور شوند برای گریز از مردن به دکل های برق فشار قوی پناه ببرند و نشانه مظلومیت محیط زیست یک کشور آن است که مهار بیابان زایی در آن اجازه انتشار آزادانه نداشته باشد!
    خدا را شاهد می گیرم که فیلتر شدن مهار بیابان زایی، هرگز نخواهد توانست اندکی از عشق و علاقه آتشینم به طبیعت سرزمینی که عاشقانه دوستش دارم، کم کند؛ اما نمی توانم انکار کنم که امشب آنهایی که دستور چنین کاری را صادر کردند، دلم را شکستند ...

چنین است رسم سرای سپنج ؛ گهی ناز و نوش و گهی درد و رنج
سرانجام نیک و بدش بگذرد ؛ شکارست مرگش همی بشکرد

درج نظر

+ نوشته شده در سه شنبه ۳۰ آذر ۱۳۸۹ ساعت 0:52 توسط محمد درویش

در ستایش زنی که پروانه بود و 738 روز در زمین زندگی نکرد!

پروانه، نامی است که از 30 سال پیش، زمانی که جولیا لورن هیل- Julia Butterfly Hill - یک دختربچه شش ساله بود، برای خود انتخاب کرده است. در آن روز، وقتی که هیل به همراه خانواده خویش مشغول پیاده روی و گشت و گذار در طبیعت بودند، ناگهان یک پروانه روی انگشتانش نشست و در تمام مدت روز از آنجا تکان نخورد!

پیوندهای روزانه

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

برچسب‌ها

پیوندها