بنا به روایتی کاملن مستند از
آدمی که الآن دیگر در دسترس نیست، عقربه های ساعت که
عدد 9 روز چهارم بهمن را نشان دهد، میروم تا نخستین لحظه از آغاز یازده سالگیام را درک کنم! هرچند که حق دارید باور نکنید ...
یک روز وقتی که
اروند کلاس سوم دبستان بود، نزدم آمد و گفت: پدر! چرا بیشتر پدرهایی که دنبال بچههاشان در مدرسه میآیند، هم سرشون مو داره و هم ریشاشون سفید نشده؟
منم که عمرن اهل کم آوردن نیستم (هرچند که اعتراف میکنم، اندکی جاخوردم!)، بلافاصله و با یک روحیه بالابرایش شرح دادم که پسرم؛ آخه من میخواستم محاسبهام درست دربیاد و همیشه از حاصل عددهای عمر من، متوجه بشی که تو چند سال داری؟ مثلاً الآن که من 45 سال دارم، تو هم 9 ساله (4+5) هستی و به همین ترتیب، وقتی که شدم 47 ساله، میشوی یازده ساله و الی آخر ...
اروند هم اندکی مرا نگاه کرد و بعد لبخندی زد و گفت: چه باحال! فکر نکنم هیچ کدام از هم کلاسیهایم پدرشون مثل پدر من این ویژگی رو داشته باشه ...
خلاصه این که توانستم با تمهیداتی هوشمندانه، از چالش بوجود آمده یک فرصت بیافرینم! منتها این فرصت فردای آن روز دوباره داشت تبدیل به یک چالش که چه عرض کنم؛ یک بحران میشد! زیرا وقتی اروند به منزل برگشت، با خشم فراوان گفت: تو خیلی کلکی و سر من گول میمالی!! گفتم مگه چی شده پسرم؟ گفت: آخه ببینم، وقتی تو پنجاه سالت بشه، یعنی من دوباره پنج ساله میشم؟!
منم همان طور که پیشتر هم تذکر دادم! اهل کم آوردن نیستم و بلافاصله گفتم، وقتی من 50 ساله بشوم، تو دیگر یک جوان 14 ساله و رعنا هستی و ماشاالله برای خودت مردی شدی و دیگه نیازی به حساب کتابای اینجورکی نداری! داری؟
بگذریم ...
داشتم میگفتم که از ساعت 9 صبح فردا، وارد یازده سالگی (شما بخوانید 47 سالگی) میشوم و گاه فکر میکنم که حتا از پسرک یازده ساله و 4 ماهه و 23 روزهام، بیشتر شور زندگی و کودکی کردن دارم ... درحالی که یه زمانی که اندازه اروند بودم، فکر میکردم، یه مرد سی ساله، دیگه پیر شده!!
و تازه من در شرایطی این احساس را تجربه میکنم که مثل خیلی از ایرانیها در بدترین شرایط اقتصادی به سر میبرم و هر آیینه نگرانم که با چنین شرایطی چگونه میتوانم اجاره بهای آپارتمانم را تهیه کنم و بپردازم؟ و البته خیلی هم نگران روند شتابناک
برهنگی طبیعت سرزمینم هستم و با
دردهایش آه میکشم و از
زخمهایش زجر ... همانگونه که با
رفتن غمبار
سلحشورانش هم اشک میریزم ... و همانگونه که مثل آن
پیرمرد خلخالی برای روباهش دلم میسوزد ...
پس چگونه است که هنوز خود را یازده ساله و شنگول میبینم؟!
فکر کنم اغلب شمایی که اینک خوانندهی این سطور هستید، اثر درخشان اصغر فرهادی، "
جدایی نادر از سیمین" را دیدهاید؛ در سکانسی به یادماندنی از این فیلم، سیمین رو میکند به نادر و در برابر رییس دادگاه به او میگوید: چرا به خاطر پدری که دچار آلزایمر شده و تو را نمیشناسد، میخواهی زندگیمان را تباه کنی و جدایی را رقم بزنی؟ نادر اما میگوید:
او نمیدونه که من پسرشم، اما من که میدونم، او پدرمه!
دقت کنید که فرهادی در اثر ممتاز پیشینش، "
در بارهی الی" هم یک جملهی تأملبرانگیز دیگر را به فرهنگ ایرانیان امروز بخشید، آنجا که گفت: "یک پایان تلخ، بهتر از یک تلخی بیپایان است."
داشتم فکر میکردم که ما آدمها، چرا به مجرد تولد نوزادمان، حاضریم برایش جان دهیم؟ او که نمیداند و نمیفهمد که ما پدر یا مادرش هستیم؟
و داشتم فکر میکردم که اگر همین حس را نسبت به سرزمین مادریمان میداشتیم؛ نسبت به طبیعتی که دوستش داریم و نسبت به همهی زیستمندان ساکن در پارهای از زمین که نامش ایران است؛ شاید امروز شادابی و نشاط این طبیعت بسیار بیشتر از دیروز بود! نبود؟
درست است که
یوزها نمیدانند که در سرزمینی میخرامند که متعلق به ایرانیان است؛
درست است که جبیرها و گورخرها درک نمیکنند که زیستگاه آنها در پارک ملی کویر، بخشی از زادگاه ماست؛
و درست است که عقابهای سبزکوه و
فلامینگوهای میانکاله و غازهای انزلی شاید ندانند که در آسمان وطن پرواز میکنند؛ اما ما که میدانیم؛ ما که باید مسئولیت حفظ و حراست از آنها را بپذیریم و ما که باید مانند فرزندانمان از موجودیت گیاهی و جانوری ایرانمان پاسداری کنیم؛ پس چرا این کار را نکنیم؟ چرا
بلندمازوهای خیرود را،
چنارهای زرآباد الموت را،
نارونهای رضوانشهر،
کلخونک بُزپَر را،
بنه کازرون را،
زیتون جندق را و
چشهای بوشهر را نخواهیم که باشند و چرا راز و رسم ماندگاری و ایستادگی را از این
بلوط مال خلیفه نیاموزیم و از دیدن
این پدرسوختهها روحیه نگرفته و در یازده سالگی درجا نزنیم؟
اصلن گور بابای سکهای که وقتی صد هزار تومان هم شد، برایم دستنیافتنی بود، چه برسد حالا که از
مرز میلیون هم گذشته است و به یک تلخی بیپایان برای خیلیها بدل شده! نشده؟
یازده سالگی را عشق است با مردمانی که دوستشان دارم و با زیستمندانی که میدانم هرگز از پشت به حافظانشان خنجر نمیزنند و پرواز بلندشان بر آسمان زندگیام همیشه نقشآفرین و دلرباست؛ همانهایی که قیمتشان هرگز دچار نوسان نمیشود و با داشتنشان خود را ثروتمندترین آدم روی زمین میدانم.
اصلن چه باک اگر جور دیگری نگاهت کنند یا نادیدهات بگیرند! این آنها هستند که پرواز را نمیفهمند و فکر میکنند که کوچک شدهام ...
«در نگاه آنهایی که پرواز را نمیفهمند،
هر چه بیشتر اوج بگیری، کوچکتر دیده میشوی.»
به «مهار بيابانزايي» خوش آمديد؛ تارنمايي كه از 12 فروردین 1384 کلید خورده است و تاکنون جوایز متعدد منطقهای، ملّی و جهانی بدست آورده؛ از جمله: در آبان 1385 و اردیبهشت ماه 1387، عنوان برترین وبلاگ محیط زیستی ایران را بدست آورد؛ در فروردین ماه سال 1389 به عنوان سومین وبلاگ محبوب محیط زیستی جهان در سال 2009 انتخاب شد؛ در دوم اردیبهشت 1392، وبگاه نخست محیط زیستی پایتخت در جشنواره مشکات برای سال 1391 شد و سرانجام در 17 اردیبهشت 1392، برنده عنوان برترین وبلاگ به انتخاب مردم در اجلاس جهانی رسانهها برای سال 2013 شد. محمّد درویش در این محیط مجازی ميكوشد در گام نخست جايگاه محيط زيست را در سبد اولويتهاي راهبردي كشور، به منزلگاهي درخور ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدي ثابت كند كه بخش پهناوري از زيستبوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسههاي بادي و شورابهاي كويري و كلوتهاي سر به فلك كشيده و نبكاهاي استوار عرصههاي بياباني، ميتواند پايدارترين و غنيترين صندوق ذخيرهي ارزي ايرانيان باشد. به شرط آنكه بكوشيم با نفي «بيابانزدايي»، از بيابانيشدن زيستبومهاي تالابي، جنگلي و مرتعي خويش جلوگيري كنيم.